Koya-San

Op 11 augustus zijn we van Ise dwars door het berggebied naar Mount Koya (Koya-san in het Japans) gereden, 160 km, waar we 4 uur over deden. We hebben gezien dat Japan behalve overvolle steden ook grote 'lege' berg/bosgebieden heeft, flinke stijgingen en dalingen. Het was heel fijn rijden, aan de linkerkant van de weg, maar dat merk je na een tijdje minder. Het lastigste was het laatste stukje naar Koya-san zelf, 20 km over een smalle weg met alleen maar bochten.
Koya is een klein stadje op de top van een 800 meter hoge berg, dat helemaal leeft van en doordrenkt is van boeddhisme. Het is voor Japanners een pelgrimsoord, vooral omdat hier het mausoleum van Kobo Daishi ligt, een monnik die de stichter heet te zijn van de Shingon tak van het Japanse boeddhisme. Er liggen verder tientallen kleinere en grotere kloosters. Een aantal daarvan zijn nog steeds actief, er leven monniken (en ook nonnen, maar dan in een ander klooster uiteraard) en er worden novicen opgeleid. Sommige, zoals Henjoko-in waar wij twee nachten hebben gezeten, voorzien in een groot deel van hun onderhoud door als herberg te functioneren met volpension. Behalve de kloosters zijn er een aantal grotere boeddhistische tempels en een enorm aantal kleine boeddhistische heiligdommen. Ook liggen er in het gebied nog talloze shinto-shrines, er is vreedzame coëxistentie tussen de godsdiensten hier en een groot deel van de Japanners belijdt beide geloven. Naast al deze religieuze instellingen en gebouwen bestaan er veel bedrijven en winkels van de handel in religiosa. En ook de tempels doen voor een deel aan commercie door talismannen, spreuken, voorspellingen etc. te verkopen. En overal voor de ingangen van de tempels staan 'offerblokken', kisten met een traliewerk aan de bovenkant waar de bezoekers een munt in gooien voordat ze de handen vouwen en een snel gebedje opzeggen. Verkoop van kaarsen en wierook, en alles lijkt een flinke doorstroomsnelheid te hebben. Verder veel restaurants.
We kwam in onze shukubo aan (dient behalve voor toeristen ook als een opleidingsschool voor monniken), en we werden vriendelijk ontvangen door een jonge monnik in bruin werkpak die ons de belangrijkste dingen uitlegde en ons naar ons verblijf bracht. Geen klein bedompt kamertje met twee strozakken en een jute zak bij wijze van dekbed, maar een ruime 'kamer en suite' met superdeluxe billenspoeltoilet en wastafel; maar dan wel weer geen eigen douche, dat is de charme van de ryokans en minshuku's, samen douchen en baden met andere gasten (van hetzelfde geslacht uiteraard; maar hoe zit dat met homoseksualiteit in Japan?). Diner en ontbijt helemaal vegetarisch, maar van sterrenkwaliteit, opgediend in een privé-eetvertrek iets verder op de gang.
Heel bijzonder: het bijwonen van de ochtendceremonie in de eigen tempel van het klooster. De dienst begint om 6.30 uur, 30 gasten zitten op de knieën op het tapijt, dicht bij 'het altaar'. Het werd een 'mis met drie heren', een oudere man, die midden in de ruimte in lotushouding op een zetel ging zitten met de rug naar de bezoekers toe, maar het gelaat gericht op het hogere en heilige; in Japan is het derde Vaticaans concilie kennelijk nog niet geweest. Twee jongere mannen, ook in ceremonieel gewaad zitten opzij. De dienst duurt een uur, en bestaat alleen uit gezang, soms unisono, grote delen met twee en drie stemmen, die samen een voor ons vreemd klinkend akkoord vormen. Men zingt tot de adem op is, haalt nieuwe adem, en zingt weer door. De tekst bestaat uit aaneengeschakelde korte lettergrepen met af en toe een ritmische variatie. De jonge monniken lezen de tekst op uit een boek. Het grootste deel wordt op een enkele toonhoogte (drie bij meerstemmig zingen) gezongen, zonder een echte melodie. De muziek heeft een bezwerend effect. Ik krijg na een tijdje luisteren het idee dat het minder belangrijk is wat er precies uitgesproken wordt, maar dat het belangrijkste is dat er een onafgebroken stroom gebeden omhoog stijgt. Het is een aangename ervaring. Dat de benen, knieën, heupen en rug door dat geknield of in de lotushouding zitten na een tijdje gruwelijk zeer gaan doen, daar heb ik minder last van dan ik zonder het zingen zou hebben, heb ik de indruk.
Al vroeg ontbijten na de dienst (7.40 uur), vanaf half 9 gaan we de straat op om Koya te verkennen. We besteden de ochtend aan Okuno-in, een gebied dat in een smal langgerekt dal ligt waar vooral oude red cedars staan, sequoia's, 1300 in totaal, 200 tot 600 jaar oud. Er tussen door loopt een stenen pad van ongeveer 2 km dat eindigt bij het mausoleum van Kobo Daishi, en enkele tempels om hem te vereren. Van begin tot einde staan aan weerskanten van het pad grafmonumenten, in totaal 200.000. Het verhaal is dat Kobo in eeuwige meditatie is gegaan, maar niet gestorven, en dat hij op enig moment de boeddha zal ontmoeten op die plek. Nou, dat willen veel Japanners ook en wie het kan betalen laat zich (zijn as) hier begraven om maar niks van dat rendez-vous op hoog niveau te hoeven missen. Het levert een prachtig tafereel op, en veel Japanners weten dat ook te waarderen, het was er stervensdruk.
In plaats van de lunch doen we op onze kamer in de herberg een dutje; we zijn vandaag allebei erg moe. Maar daarna opnieuw op pad voor een bezoek aan een tempelgebied aan de andere kant van Koya. De foto's laten zien dat dat ook de moeite waard was, onder andere de in vlammend oranje geschilderde pagode met twee verdiepingen, Kompon Daito.
En daarna opnieuw een lekker vegetarisch diner in onze dining room.
Morgen naar Nara.